Kukai Winter22: Uitslag

de wolken blozen
door het vroege winterlicht
trekken de ganzen

vroege duisternis
niemand bij de tramhalte
alleen een muisje

op het koude scherm
een illusie van warmte
digitale haard

met open armen
ontvangt de boom het zonlicht
vreugdevol weerzien

winters van vroeger
rondjes schaatsen op de plas
moeders erwtensoep

moeders trots –
zijn eerste stapjes vastgelegd
in de sneeuw

Het krakende ijs
waarschuwt de kleine jongen
De wind maakt hem doof

Je gaf me schaduw

Aan je takken mag ik nu

mijn handen warmen

regenjas druipnat
van miezerige regen
mijn muts wacht op sneeuw

onder verse sneeuw
nog merkbaar het bandenspoor
in de vorige

Op het besneeuwde
veld verweg een kraai gespot :
tache de beauté

springende lampjes
over het donkere strand
de verlichte hond

ik huil niet, ik stroom
er zijn dijken voor verdriet –
ijs, soms een doorbraak

Sneeuw streelde mijn huid:
waar het verzachtte van vorm,
liet het mij blozen.

konijnensporen
wijzen de weg door de sneeuw –
gebaande paden

fluorescerend
vers geoogste boerenkool
in een bolderkar

De kerstman komt klaar:
Het diepste van de winter,
verzonnen gebaar.

twintig onder nul-
zij kwebbelt kleine wolkjes
hij, één grote wolk

De pruimenbloesems
zo hemels dat kogelvissen
vogels willen zijn

-Klimaatverandering-

De Yeti ziet een
rozenknop, ontroerd smelt hij
als sneeuw voor de zon

Alles bevroren,
sneeuwdeken over het land.
Moeder Aarde slaapt.

Glasblazer

Met bolle wangen
blaast hij leven in het glas
breekbare schoonheid

Het wintert buiten
de wereld wit geladen
een stille deken.

Langzaam droom ik weg
Opgerold in de deken
Tot de ketel fluit

in het dennenbos
ongemerkt gaat de herfst
in winter over

Wit vergezicht is,
oudermens’ herinnering.
IJsbeer transpireert

kleine knabbelaar
je nest voelt zo warm en zacht
gat in mijn tapijt

op de plaats delict
twee takken, wortel, knopen
hier lag de dooie

de geur van winter
kruipt koud op mijn warme schoot
mijn neus in haar vacht

eind januari
stukjes verhakkeld zonlicht
vallen uit de mist

De gele narcis
Lacht me verleidelijk toe
Voorjaar kietelt vroeg

Het donker omarmt
Niet alleen mij hier en nu
Alles om mij heen

de lucht geklaard
druppelsgewijs
kust sneeuw mijn wang

Magnoliablad
een scheepje op de vijver
libelle vaart mee

Lees mijn lichaamstaal
langs wintersterrenhemels
Een uiting van zin

Duister in mijn hoofd
Nevels lossen op in ijs
winter medicijn

Iedere stap knerpt
Ik luister naar het geluid
Van lachende sneeuw

Boswandeling

Ik dacht me alleen
In verbazing keek ik om
De boom groette mij

Roodborst in de tuin,
winterkou in aantocht maar,
nooit aangekomen.

Rijkdom is nodig
om de stad aan te kleden.
Is die naakt ook mooi?

In een kille grot
hang ik, ondersteboven.
Stervende echo’s

Oh, sneeuwkoningin
geef je borst nachtegalen
de winter een kind

De sneeuw daalt gestaag
Gebaande paden vallen
uitnodigend stil

de prunus bloesemt
krokuskopjes komen op
alsof het niet vriest

Het vriest in mijn hart,
als ik aan jou blijf denken,
dan ontdooi jij mij.

dampende koffie
vrienden met dikke mutsen
in coronatijd

Op het koude veld
prikt het licht de vrieskou aan
kilte wordt verwarmd

Winter akkerland-
Na maanden noeste arbeid
Een moment van rust.

Een muis op het spoor
Zoekend naar een kruimeltje
Tussen de steentjes

winter 22

Donker staat tegen
mijn huis, dat onverstoord wacht
op morgen korter.

Haar voetstap knarste
Kuiltjes van ijskristallen,
En daglicht wist het.

Boze wenkbrauwen,
zo galmt ze kille kreten.
Ik blijf klein en stil.

Roodborstje’s borstje
ziet, ofschoon door dons bedekt,
toch blauw van de kou.

vlaaien op zondag
en doortrapte gedachten
haha zei de koe

Uit donkere grond
Trompetje als zonneschijn
Lente kom binnen

Kat

Kat op een tuinmuur
fladd’rende prooi in het gras
Sprong in slow motion